| چو آگاهی آمد ز خسرو به راه | به نزد بزرگان و نزد سپاه | |
| که شیرین به مشکوی خسرو شدست | کهن بود کار جهان نوشدست | |
| همه شهر زان کار غمگین شدند | پر اندیشه و درد و نفرین شدند | |
| نرفتند نزدیک خسرو سه روز | چهارم چوب فروخت گیتی فروز | |
| فرستاد خسرو مهان را بخواند | بگاه گران مایگان برنشاند | |
| بدیشان چنین گفت کاین روز چند | ندیدم شما را شدم مستمند | |
| بیازردم از بهر آزارتان | پراندیشه گشتم ز تیمارتان | |
| همی‌گفت و پاسخ نداد ایچ‌کس | ز گفتن زبانها ببستند بس | |
| هرآنکس که او داشت آزار و خشم | یکایک به موبد نمودند چشم | |
| چو موبد چنان دید برپای خاست | به خسرو چنین گفت کای راد وراست | |
| به روز جوانی شدی شهریار | بسی نیک و بد دیدی از روزگار | |
| شنیدی بسی نیک و بد در جهان | ز کار بزرگان و کار مهان | |
| کنون تخمه‌ی مهتر آلوده شد | بزرگی ازین تخمه‌ی پالوده شد | |
| پدر پاک و مادر بود بی‌هنر | چنان دان که پاکی نیاید ببر | |
| ز کژی نجوید کسی راستی | که از راستی برکنی کاستی | |
| دل ما غمی شد ز دیو سترگ | که شد یار با شهریار بزرگ | |
| به ایران اگر زن نبودی جزین | که خسرو بدو خواندی آفرین | |
| نبودی چو شیرین به مشکوی او | بهر جای روشن بدی روی او | |
| نیاکانت آن دانشی راستان | نکردند یاد از چنین داستان | |
| چوگشت آن سخنهای موبد دراز | شهنشاه پاسخ نداد ایچ‌باز |