| که تا ناورد ناگهان گرد باد | نشاند بران شاه فرخ نژاد | |
| چو بشنید شیرین که آمد سپاه | به پیش سپاه آن جهاندار شاه | |
| یکی زرد پیراهن مشک بوی | بپوشید و گلنارگون کرد روی | |
| یکی از برش سرخ دیبای روم | همه پیکرش گوهر و زر بوم | |
| به سر برنهاد افسر خسروی | نگارش همه پیکر پهلوای | |
| از ایوان خسرو برآمد ببام | به روز جوانی نبد شادکام | |
| همی‌بود تاخسرو آنجا رسید | سرشکش ز مژگان برخ برچکید | |
| چو روی ورا دید برپای خاست | به پرویز بنمود بالای راست | |
| زبان کرد گویا بشیرین سخن | همی‌گفت زان روزگار کهن | |
| به نرگس گل و ارغوان را بشست | که بیمار بد نرگس وگل درست | |
| بدان آبداری و آن نیکوی | زبان تیز بگشاد برپهلوی | |
| که تهما هژب را سپهبدتنا | خجسته کیاگرد شیراوژنا | |
| کجا آن همه مهر و خونین سرشک | که دیدار شیرین بد او را پزشک | |
| کجا آن همه روز کردن به شب | دل و دیده گریان و خندان دو لب | |
| کجا آن همه بند و پیوندما | کجا آن همه عهد و سوگند ما | |
| همی‌گفت وز دیده خوناب زرد | همی‌ریخت برجامه‌ی لاژورد | |
| به چشم اندر آورد زو خسرو آب | به زردی رخش گشت چون آفتاب | |
| فرستاد بالای زرین ستام | ز رومی چهل خادم نیک نام | |
| که او را به مشکوی زرین برند | سوی خانه‌ی گوهر آگین برند | |
| ازان جایگه شد به دشت شکار | ابا باده ورود و با میگسار |