| چنان بد که یک روز پرویز شاه | همی آرزو کرد نخچیرگاه | |
| بیاراست برسان شاهنشهان | که بوند ازو پیشتر در جهان | |
| چو بالای سیصد به زرین ستام | ببردند با خسرو نیک نام | |
| هزار و صد و شست خسرو پرست | پیاده همی‌رفت ژوپین بدست | |
| هزار و چهل چوب و شمشیر داشت | که دیبای در بر زره زیر داشت | |
| پس اندر بدی پانصد بازدار | هم از واشه و چرغ و شاهین کار | |
| ازان پس برفتند سیصد سوار | پس بازداران با یوزدار | |
| به زنجیر هفتاد شیروپلنگ | به دیبای چین اندرون بسته تنگ | |
| پلنگان و شیران آموخته | به زنجیر زرین دهن دوخته | |
| قلاده بزر بسته صد بود سگ | که دردشت آهو گرفتی بتگ | |
| پس اندر ز رامشگران دوهزار | همه ساخته رود روز شکار | |
| به زیر اندرون هریکی اشتری | به سر برنهاده ز زر افسری | |
| ز کرسی و خرگاه و پرده سرای | همان خیمه و آخر چارپای | |
| شتر بود پیش اندرون پانصد | همه کرده آن بزم را نامزد | |
| ز شاهان برنای سیصد سوار | همی‌راند با نامور شهریار | |
| ابا یاره و طوق و زرین کمر | بهر مهره‌یی در نشانده گهر | |
| دوصد برده تامجمر افروختند | برو عود و عنبر همی‌سوختند | |
| دوصد مرد برنای فرمانبران | ابا هریکی نرگس و زعفران | |
| همه پیش بردند تا باد بوی | چو آید ز هر سو رساند بدوی | |
| همه پیش آنکس که با بوی خوش | همی‌رفت با مشک صد آبکش |