| کهن گشته این نامه‌ی باستان | ز گفتار و کردار آن راستان | |
| همی نوکنم گفته‌ها زین سخن | ز گفتار بیدار مرد کهن | |
| بود بیست شش بار بیور هزار | سخنهای شایسته و غمگسار | |
| نبیند کسی نامه‌ی پارسی | نوشته به ابیات صدبار سی | |
| اگر بازجویی درو بیت بد | همانا که کم باشد از پانصد | |
| چنین شهریاری و بخشنده‌یی | به گیتی ز شاهان درخشنده‌یی | |
| نکرد اندرین داستانها نگاه | ز بدگوی و بخت بد آمد گناه | |
| حسد کرد بدگوی در کار من | تبه شد بر شاه بازار من | |
| چو سالار شاه این سخنهای نغز | بخواند ببیند به پاکیزه نغز | |
| ز گنجش من ایدر شوم شادمان | کزو دور بادا بد بدگمان | |
| وزان پس کند یاد بر شهریار | مگر تخم رنج من آید ببار | |
| که جاوید باد افسر و تخت اوی | ز خورشید تابنده‌تر بخت اوی | |
| چنین گفت داننده دهقان پیر | که دانش بود مرد را دستگیر | |
| غم و شادمانی بباید کشید | ز هر شور و تلخی بباید چشید | |
| جوانان داننده و باگهر | نگیرند بی آزمایش هنر | |
| چو پرویز ناباک بود و جوان | پدر زنده و پور چون پهلوان | |
| ورا در زمین دوست شیرین بدی | برو بر چو روشن جهان بین بدی | |
| پسندش نبودی جزو در جهان | ز خوبان وز دختران مهان | |
| ز شیرن جدا بود یک روزگار | بدان گه که بد در جهان شهریار | |
| بگرد جهان در بی‌آرام بود | که کارش همه رزم بهرام بود |