| بما بر ز دین کهن ننگ نیست | به گیتی به از دین هوشنگ نیست | |
| همه داد و نیکی و شرمست و مهر | نگه کردن اندر شمار سپهر | |
| به هستی یزدان نیوشان ترم | همیشه سوی داد کوشان ترم | |
| ندانیم انباز و پیوند و جفت | نگردد نهان و نگردد نهفت | |
| در اندیشه‌ی دل نگنجد خدای | به هستی همو با شدت رهنمای | |
| دگر کت ز دار مسیحا سخن | بیاد آمد از روزگار کهن | |
| مدان دین که باشد به خوبی بپای | بدان دین نباشد خرد رهنمای | |
| کسی را که خوانی همی سوگوار | که کردند پیغمبرش را بدار | |
| که گوید که فرزند یزدان بد اوی | بران دار بر کشته خندان بد اوی | |
| چو پور پدر رفت سوی پدر | تو اندوه این چوب پوده مخور | |
| ز قیصر چو بیهوده آمد سخن | بخندد برین کار مرد کهن | |
| همان دار عیسی نیرزد به رنج | که شاهان نهادند آن را به گنج | |
| از ایران چو چوبی فرستم بروم | بخندد بما بر همه مرز و بوم | |
| به موبد نباید که ترسا شدم | گر از بهر مریم سکوبا شدم | |
| دگر آرزو هرچ باید بخواه | شمار سوی ما گشادست راه | |
| پسندیدم آن هدیه های تو نیز | کجا رنج بردی ز هر گونه چیز | |
| به شیروی بخشیدم این برده رنج | پی افگندم او را یکی تازه گنج | |
| ز روم و ز ایران پر اندیشه‌ام | شب تیره اندیشه شد پیشه‌ام | |
| بترسم که شیروی گردد بلند | ز ساند بروم و به ایران گزند | |
| نخست اندر آید ز سلم بزرگ | ز اسکندر آن کینه دار سترگ |