| چویک ماه شد نامه پاسخ نوشت | سخنهای با مغز و فرخ نوشت | |
| سرنامه گفت آفرین مهان | بران باد کو باد دارد جهان | |
| بد و نیک بیند ز یزدان پاک | وزو دارد اندر جهان بیم و باک | |
| کند آفرین بر خداوند مهر | کزین گونه بر پای دارد سپهر | |
| نخست آنک کردی ستایش مرا | به نامه نمودی نیایش مرا | |
| بدانستم و شاد گشتم بدان | سخن گفتن تاجور بخردان | |
| پذیرفتم آن نامور گنج تو | نخواهم که چندان بود رنج تو | |
| ازی را جهاندار یزدان پاک | برآورد بوم تو را بر سماک | |
| ز هند و ز سقلاب و چین و خزر | چنین ارجمند آمد آن بوم و بر | |
| چه مردی چه دانش چه پرهیز و دین | ز یزدان شما را رسید آفرین | |
| چو کار آمدم پیش یارم بدی | بهر دانشی غمگسارم بدی | |
| چنان شاد گشتم ز پیوند تو | بدین پر هنر پاک فرزند تو | |
| که کهتر نباشد به فرزند خویش | ببوم و بر و پاک پیوند خویش | |
| همه مهتران پشت برگاشتند | مرا در جهان خوار بگذاشتند | |
| تو تنها بجای پدر بودیم | همان از پدر بیشتر بودیم | |
| تو را همچنان دارم اکنون که شاه | پدر بیند آزاده و نیک خواه | |
| دگر هرچ گفتی ز شیروی من | ازان پاک تن پشت و نیروی من | |
| بدانستم و آفرین خواندم | بران دین تو را پاک دین خواندم | |
| دگر هرچ گفتی ز پاکیزه دین | ز یک شنبدی روزه‌ی به آفرین | |
| همه خواند بر ما یکایک دبیر | سخنهای بایسته و دلپذیر |