| همی‌شد برین گونه با ساروان | شتربار دینار ده کاروان | |
| چوآگاهی آمد به پرویز شاه | که پیغمبر قیصر آمد ز راه | |
| به فرخ بفرمود تا برنشست | یکی مرزبان بود خسروپرست | |
| که سالار او بود بر نیمروز | گرانمایه گردی و گیتی فروز | |
| برفتند با او سواران شاه | به سر برنهادند زرین کلاه | |
| چو از دور دید آن سپه خانگی | به پیش اندر آمد به بیگانگی | |
| چنین تا به نزدیک شاه آمدند | بران نامور پیشگاه آمدند | |
| چو دیدند زیبا رخ شاه را | بران گونه آراسته‌گاه را | |
| نهادند همواره سر بر زمین | برو بر همی‌خواندند آفرین | |
| بمالید پس خانگی رخ بخاک | همی‌گفت کای داور داد وپاک | |
| ز پیروزگر آفرین بر تو باد | مبادی همیشه مگر شاه و راد | |
| بزرگانش از جای برخاستند | به نزدیک شه جایش آراستند | |
| چنین گفت پس شاه را خانگی | که چون تو که باشد به فرزانگی | |
| ز خورشید بر چرخ تابنده‌تر | ز جان سخنگوی پاینده‌تر | |
| مبادا جهان بی‌چنین شهریار | برومند بادا برو روزگار | |
| مبیناد کس روز بی‌کام تو | نوشته بخورشید بر نام تو | |
| جهان بی سر و افسر تو مباد | بر و بوم بی لشکر تو مباد | |
| ز قیصر درود و ز ما آفرین | برین نامور شهریار زمین | |
| کسی کو درین سایه‌ی شاه شاد | نباشد ورا روشنایی مباد | |
| ابا هدیه و باژ روم آمدم | برین نامبردار بوم آمدم |