| به قیصر یکی نامه فرمود شاه | که برنه سزاوار شاهی کلاه | |
| که مریم پسر زاد زیبا یکی | که هرگز ندیدی چنو کودکی | |
| نشاید مگر دانش و تخت را | وگر در هنر بخشش و بخت را | |
| چو من شادمانم تو شادان بزی | که شاهی و گردنکشی را سزی | |
| چو آن نامه نزدیک قیصر رسید | نگه کرد و توقیع پرویز دید | |
| بفرمود تا گاو دم بر درش | دمیدند و پر بانگ شد کشورش | |
| ببستند آیین به بی‌راه و راه | پر آواز شیر وی پرویز شاه | |
| برآمد هم آواز رامشگران | همه شهر روم از کران تا کران | |
| بدرگاه بردند چندی صلیب | نسیم گلان آمد و بوی طیب | |
| بیک هفته زین گونه با رود و می | ببودند شادان ز شیروی کی | |
| بهشتم بفرمود تا کاروان | بیامد بدرگاه با ساروان | |
| صد اشتر ز گنج درم بار کرد | چو پنجه شتر بار دینار کرد | |
| ز دیبای زربفت رومی دویست | که گفتی ز زر جامه با رزیکیست | |
| چهل خوان زرین پایه بسد | چنان کز در شهر یاران سزد | |
| همان چند زرین و سیمین دده | بگوهر بر و چشمشان آژده | |
| بمریم فرستاد چندی گهر | یکی نره طاوس کرده بزر | |
| چه از جامه‌ی نرم رومی حریر | ز در و زبرجد یکی آبگیر | |
| همان باژ کشور که تا چار بار | ز دینار رومی هزاران هزار | |
| فرستاد چون مرد رومی چهل | کجا هر چهل بود بیدار دل | |
| گوی پیش رو نام او خانگی | که همتا نبودش به فرزانگی |