| برآمد برین روزگاری دراز | نبد گردیه را به چیزی نیاز | |
| چنین می همی‌خورد با بخردان | بزرگان و رزم آزموده ردان | |
| بدان مجلس اندر یکی جام بود | نوشته برو نام بهرام بود | |
| بفرمود تا جام بنداختند | وزان هرکسی دل بپرداختند | |
| گرفتند نفرین به بهرام بر | بران جام و آرنده‌ی جام بر | |
| چنین گفت که اکنون بر بوم ری | به کوبند پیلان جنگی بپی | |
| همه مردم از شهر بیرون کنند | همه ری بپی دشت و هامون کنند | |
| گرانمایه دستور با شهریار | چنین گفت کای از کیان یادگار | |
| نگه کن که شهری بزرگست ری | نشاید که کوبند پیلان بپی | |
| که یزدان دران کار همداستان | نباشد نه هم بر زمین راستان | |
| به دستور گفت آن زمان شهریار | که بد گوهری باید و نابکار | |
| که یک چند باشد بری مرزبان | یکی مرد بی دانش و بد زبان | |
| بدو گفت بهمن که گر شهریار | بخواهد نشان چنین نابکار | |
| بجوییم و این را بجا آوریم | نباید که بی‌رهنما آوریم | |
| چنین گفت خسرو که بسیارگوی | نژند اختری بایدم سرخ موی | |
| تنش سرخ و بینی کژ وروی زشت | همان دوزخی روی دور از بهشت | |
| یکی مرد بدنام و رخساره زرد | بد اندیش و کوتاه دل پر ز درد | |
| همان بد دل و سفله و بی‌فروغ | سرش پر ز کین و زبان پر دروغ | |
| دو چشمش کژ و سبز و دندان بزرگ | بران اندرون کژ رود همچو گرگ | |
| همه موبدان مانده زو در شگفت | که تا یاد خسرو چنین چون گرفت |