| دو هفته برآمد بدو گفت شاه | به خورشید و ماه و به تخت و کلاه | |
| که برگویی آن جنگ خاقانیان | ببندی کمر همچنان بر میان | |
| بدو گفت شاها انوشه بدی | روان را به دیدار توشه بدی | |
| بفرمای تا اسپ و زین آورند | کمان و کمند و کمین آورند | |
| همان نیزه و خود و خفتان جنگ | یکی ترکش آگنده تیر خدنگ | |
| پرستنده‌یی را بفرمود شاه | که درباغ گلشن بیارای گاه | |
| برفتند بیدار دل بندگان | ز ترک و ز رومی پرستندگان | |
| ز خوبان رومی هزار و دویست | تو گفتی به باغ اندرون راه نیست | |
| چو خورشید شیرین به پیش اندرون | خرامان به بالای سیمین ستون | |
| بشد گردیه تا به نزدیک شاه | زره خواست از ترک و رومی کلاه | |
| بیامد خرامان ز جای نشست | کمر بر میان بست و نیزه بدست | |
| بشاه جهان گفت دستور باش | یکی چشم بگشا ز بد دور باش | |
| بدان پر هنر زن بفرمود شاه | زن آمد به نزدیک اسپ سیاه | |
| بن نیزه را بر زمین برنهاد | ز بالا بزین اندرآمد چوباد | |
| به باغ اندر آورد گاهی گرفت | چپ وراست بیگانه راهی گرفت | |
| همی هر زمان باره برگاشتی | وز ابر سیه نعره برداشتی | |
| بدو گفت هنگ‌ام جنگ تبرگ | بدین گونه بودم چوغر نده گرگ | |
| چنین گفت شیرین که ای شهریار | بدشمن دهی آلت کار زار | |
| تو با جامه پاک بر تخت زر | ورا هر زمان برتو باشد گذر | |
| بخنده به شیرین چنین گفت شاه | کزین زن جز از دوستداری مخواه |