| چنین تا برآمد برین چندگاه | ز گستهم پر درد شد جان شاه | |
| برآشفت روزی به گردوی گفت | که گستهم با گردیه گشت جفت | |
| سوی او شدند آن بزرگ انجمن | برانم که او بودشان رای زن | |
| از آمل کس آمد ز کارآگهان | همه فاش کرد آنچ بودی نهان | |
| همی‌گفت زین گونه تا تیره گشت | ز گفتار چشم یلان خیره گشت | |
| چو سازدندگان شمع ومی‌خواستند | همه کاخ ا ورا بیاراستند | |
| ز بیگانه مردم بپردخت جای | نشست از بر تخت با رهنمای | |
| همان نیز گردوی و خسرو بهم | همی‌رفت از گردیه بیش و کم | |
| بدو گفت ز ایدر فراوان سپاه | به آمل فرستاده‌ام کینه خواه | |
| همه خسته وکشته بازآمدند | پرازناله وبا گداز آمدند | |
| کنون اندرین رای ما را یکیست | که از رای ما تاج و تخت اندکیست | |
| چو بهرام چوبینه گم کرد راه | همیشه بدی گردیه نیک خواه | |
| کنون چاره‌یی هست نزدیک من | مگو این سخن بر سر انجمن | |
| سوی گردیه نامه باید نوشت | چو جویی پر از می بباغ بهشت | |
| که با تو همی دوستداری کنم | بهر جای و هر کار یاری کنم | |
| برآمد برین روزگاری دراز | زبان بر دلم هیچ نگشاد راز | |
| کنون روزگار سخن گفتن است | که گردوی ما رابجای تنست | |
| نگر تا چگونه کنی چاره‌یی | کزان گم شود زشت پتیاره‌یی | |
| که گستهم را زیر سنگ‌آوری | دل وخانه‌ی ما به چنگ آوری | |
| چو این کرده باشی سپاه تو را | همان در جهان نیک خواه تو را |