| وزان پس بسوی خراسان کسی | گسی کرد و اندرز دادش بسی | |
| بدو گفت با کس مجنبان زبان | از ایدر برو تا در مرزبان | |
| به گستهم گو ایچ گونه مپا | چو این نامه من بخوانی بیا | |
| فرستاده چون در خراسان رسید | به درگاه مرد تن آسان رسید | |
| بگفت آنچ فرمان پرویز بود | که شاه جوان بود و خونریز بود | |
| چو گستهم بشنید لشکر براند | پراگنده لشکر همه باز خواند | |
| چنین تا به شهر بزرگان رسید | ز ساری و آمل به گرگان رسید | |
| شنید آنک شد شاه ایران درشت | برادرش را او به مستی بکشت | |
| چوبشنید دستش به دندان بکند | فرود آمد از پشت اسپ سمند | |
| همه جامه‌ی پهلوی کرد چاک | خروشان به سر بر همی‌ریخت خاک | |
| بدانست کو را جهاندار شاه | به کین پدر کرد خواهد تباه | |
| خروشان ازان جایگه بازگشت | تو گفتی که با باد انباز گشت | |
| سپاه پراگنده کرد انجمن | همی‌تاخت تا بیشه نارون | |
| چو نزدیکی کوه آمل رسید | سپه را بدان بیشه اندر کشید | |
| همی‌برد بر هر سوی تاختن | بدان تاختن بود کین آختن | |
| به هر سو که بیکار مردم بدند | به نانی همی بنده‌ی او شدند | |
| به جایی کجا لشکر شاه بود | که گستهم زان لشکر آگاه بود | |
| همی بر سرانشان فرود آمدی | سپه رایکایک بهم برزدی | |
| وزان پس چو گردوی شد نزد شاه | بگفت آن کجا خواهرش با سپاه | |
| بدان مرزبانان خاقان چه کرد | که در مرو زیشان برآورد گرد |