| ز لشکر بسی زینهاری شدند | به نزدیک خاقان به زاری شدند | |
| برادر بیامد به نزدیک اوی | که ای نامور مهتر جنگ جوی | |
| سپاه دلاور به ایران کشید | بسی زینهاری بر ما رسید | |
| ازین ننگ تا جاودان بر درت | بخندد همی لشکر و کشورت | |
| سپهدار چین کان سخنها شنید | شد از خشم رنگ رخش ناپدید | |
| بدو گفت بشتاب و برکش سپاه | نگه کن که لشکر کجا شد به راه | |
| بریشان رسی هیچ تندی مکن | نخستین فراز آر شیرین سخن | |
| ازیشان نداند کسی راه ما | مگر بشکنی پشت بدخواه ما | |
| به خوبی سخن گوی و بنوازشان | به مردانگی سر بر افرازشان | |
| وگر هیچ سازد کسی با تو جنگ | تو مردی کن و دور باش از درنگ | |
| ازیشان یکی گورستان کن به مرو | که گردد زمین همچو پر تذرو | |
| بیامد سپهدار با شش هزار | گزیده ز ترکان جنگی سوار | |
| به روز چهارم بریشان رسید | زن شیر دل چون سپه را بدید | |
| ازیشان به دل بر نکرد ایچ یاد | زلشکر سوی ساربان شد چوباد | |
| یکایک بنه از پس پشت کرد | بیامد نگه کرد جای نبرد | |
| سلیح برادر به پوشید زن | نشست از بر باره گام زن | |
| دو لشکر برابر کشیدند صف | همه جانها برنهاده به کف | |
| به پیش سپاه اندر آمد تبرگ | که خاقان ورا خواندی پیر گرگ | |
| به ایرانیان گفت کان پاک زن | مگر نیست با این بزرگ انجمن | |
| بشد گردیه با سلیح گران | میان بسته برسان جنگاوران |