| وزان پس جوان و خردمند زن | به آرام بنشست با رای زن | |
| چنین گفت کامد یکی نو سخن | که جاوید بر دل نگردد کهن | |
| جهاندار خاقان بیاراستست | سخنها ز هر گونه پیراستست | |
| ازو نیست آهو بزرگست شاه | دلیر و خداوند توران سپاه | |
| ولیکن چو با ترک ایرانیان | بکوشد که خویشی بود در میان | |
| ز پیوند وز بند آن روزگار | غم و رنج بیند به فرجام کار | |
| نگر تا سیاوش از افراسیاب | چه برخورد جز تابش آفتاب | |
| سر خویش داد از نخستین بباد | جوانی که چون او ز مادر نزاد | |
| همان نیز پور سیاوش چه کرد | ز توران و ایران برآورد گرد | |
| بسازید تا ما ز ترکان و نهان | به ایران بریم این سخن ناگهان | |
| به گردوی من نامه یی کرده‌ام | هم از پیش تیمار این خورده‌ام | |
| که بر شاه پیدا کند کار ما | بگوید ز رنج و ز تیمار ما | |
| به نیروی یزدان چنو بشنود | بدین چرب گفتار من بگرود | |
| بو گفت هرکس که بانو توی | به ایران و چین پشت و بازو توی | |
| نجنباندت کوه آهن ز جای | یلان را به مردی توی رهنمای | |
| زمرد خردمند بیدارتر | ز دستور داننده هشیارتر | |
| همه کهترانیم و فرمان تو راست | برین آرزو رای و پیمان تو راست | |
| چو بشنید زیشان عرض رابخواند | درم داد و او را به دیوان نشاند | |
| بیامد سپه سر به سر بنگرید | هزار و صد و شست یل برگزید | |
| کزان هر سواری بهنگام کار | نبر گاشتندی سر از ده سوار |