| ازآن پس چو خاقان به پردخت دل | ز خون شد همه کشور چین چوگل | |
| چنین گفت یک روز کز مرد سست | نیاید مرگ کار نا تندرست | |
| بدان نامداری که بهرام بود | مر ازو همه رامش و کام بود | |
| کنون من ز کسهای آن نامدار | چرا بازماندم چنین سست و خوار | |
| نکوهش کند هرک این بشنود | ازین پس به سوگند من نگرود | |
| نخوردم غم خرد فرزند اوی | نه اندیشه‌ی خویش و پیوند اوی | |
| چو با ما به فرزند پیوسته شد | به مهر و خرد جان او شسته شد | |
| بفرمود تا شد برادرش پیش | سخن گفت با او زا ندازه بیش | |
| که کسهای بهرام یل را ببین | فراوان برایشان بخواند آفرین | |
| بگو آنک من خود جگر خسته‌ام | بدین سوک تا زنده‌ام بسته‌ام | |
| به خون روی کشور بشستم ز کین | همه شهر نفرین بدو آفرین | |
| بدین درد هر چند کین آورم | وگر آسمان بر زمین آورم | |
| ز فرمان یزدان کسی نگذرد | چنین داند آنکس که دارد خرد | |
| که او را زمانه بران گونه بود | همه تنبل دیو وارونه بود | |
| بران زینهارم که گفتم سخن | بران عهد و پیمان نهادیم بن | |
| سوی گردیه نامه‌یی بد جدا | که ای پاکدامن زن پارسا | |
| همه راستی و همه مردمی | سرشتت فزونی و دور از کمی | |
| ز کار تو اندیشه کردم دراز | نشسته خرد با دل من براز | |
| به از تو ندیدم کسی کدخدای | بیار ای ایوان ما را برای | |
| بدارم تو را همچوجان و تنم | بکوشم که پیمان تو نشکنم |