| قلون بستد آن مهر وت ازان چو غرو | بیامد ز شهر کشان تا به مرو | |
| همی‌بود تا روز بهرام شد | که بهرام را آن نه پدارم شد | |
| به خانه درون بود با یک رهی | نهاده برش نار و سیب و بهی | |
| قلون رفت تنها بدرگاه اوی | به دربان چنین گفت کای نامجوی | |
| من از دخت خاقان فرستاده‌ام | نه جنگی کسی‌ام نه آزاده‌ام | |
| یکی راز گفت آن زن پارسا | بدان تا بگویم بدین پادشا | |
| ز مهر ورا از در بستن است | همان نیز بیمار و آبستن است | |
| گر آگه کنی تا رسانم پیام | بدین تاجور مهتر نیک نام | |
| بشد پرده دار گرامی دوان | چنین تا در خانه پهلوان | |
| چننی گفت کامد یکی بدنشان | فرستاده و پوستینی کشان | |
| همی‌گوید از دخت خاقان پیام | رسانم بدین مهتر شادکام | |
| چنین گفت بهرام کورا بگوی | که هم زان در خانه بنمای روی | |
| بیامد قلون تا به نزدیک در | بکاف در خانه بنهاد سر | |
| چو دیدش یکی پیر بد سست و زار | بدو گفت گرنامه داری بیار | |
| قلون گفت شاها پیامست و بس | نخواهم که گویم سخن پیش کس | |
| ورا گفت زود اندر آی و بگوی | بگوشم نهانی بهانه مجوی | |
| قلون رفت با کارد در آستی | پدیدار شد کژی و کاستی | |
| همی‌رفت تا راز گوید بگوش | بزد دشنه وز خانه برشد خروش | |
| چو بهرام گفت آه مردم ز راه | برفتند پویان به نزدیک شاه | |
| چنین گفت کاین را بگیرید زود | بپرسید زو تا که راهش نمود |