| وزان روی بهرام شد تا به مرو | بیاراست لشکر چو پر تذرو | |
| کس آمد به خاقان که از ترک و چین | ممان‌تا کس آید به ایران زمین | |
| که آگاهی ما به خسرو برند | ورا زان سخن هدیه‌ی نو برند | |
| منادیگری کرد خاقان چین | که بی‌مهر ماکس به ایران زمین | |
| شود تامیانش کنم بدو نیم | به یزدان که نفروشم او را به سیم | |
| همی‌بود خراد برزین سه ماه | همی‌داشت این رازها را نگاه | |
| به تنگی دل اندر قلون را بخواند | بران نامور جایگاهش نشاند | |
| بدو گفت روزی که کس در جهان | ندارد دلی کش نباشد نهان | |
| تو نان جو و ارزن و پوستین | فراوان به جستی ز هردر به چین | |
| کنون خوردنیهات نان و بره | همان پوششت جامه‌های سره | |
| چنان بود یک چند و اکنون چنین | چه نفرین شنیدی و چه آفرین | |
| کنون روزگار تو بر سرگذشت | بسی روز و شب دیدی و کوه و دشت | |
| یکی کار دارم تو را بیمناک | اگرتخت یابی اگر تیره خاک | |
| ستانم یکی مهر خاقان چین | چنان رو که اندر نوردی زمین | |
| به نزدیک بهرام باید شدن | به مروت فراوان بباید بدن | |
| بپوشی همان پوستین سیاه | یکی کارد بستان و بنورد راه | |
| نگه دار از آن ماه بهرام روز | برو تا در مرو گیتی فروز | |
| وی آن روز را شوم دارد به فال | نگه داشتیم بسیار سال | |
| نخواهد که انبوه باشد برش | به دیبای چینی بپوشد سرش | |
| چنین گوی کز دخت خاقان پیام | رسانم برین مهتر شادکام |