| چو آگاهی آمد به شاه بزرگ | که از بیشه بیرون خرامید گرگ | |
| سپاهی بیاورد بهرام گرد | که از آسمان روشنایی ببرد | |
| بخراد بر زین چنین گفت شاه | که بگزین برین کار بر چارماه | |
| یکی سوی خاقان بی‌مایه پوی | سخن هرچ دانی که باید بگوی | |
| به ایران و نیران تو داناتری | همان بر زبان بر تواناتری | |
| در گنج بگشاد و چندان گهر | بیاورد شمشیر و زرین کمر | |
| که خراد برزین بران خیره ماند | همی در نهان نام یزدان بخواند | |
| چو باهدیه‌ها راه چین بر گرفت | به جیحون یکی راه دیگر گرفت | |
| چو نزدیک درگاه خاقان رسید | نگه کرد و گوینده‌یی برگزید | |
| بدان تا بگوید که از نزد شاه | فرستاده آمد بدین بارگاه | |
| چو بشنید خاقان بیاراست گاه | بفرمود تا برگشادند راه | |
| فرستاده آمد به تنگی فراز | زبان کرد کوتاه و بردش نماز | |
| بدو گفت هرگه که فرمان دهی | بگفتن زبان بر گشاید رهی | |
| بدو گفت خاقان به شیرین زبان | دل مردم پیر گردد جوان | |
| بگو آن سخنها که سود اندروست | سخن گفت مغزست و ناگفته پوست | |
| چو خراد بر زین شنید آن سخن | بیاد آمدش کینهای کهن | |
| نخست آفرین کرد بر کردگار | توانا داننده‌ی روزگار | |
| که چرخ و مکان و زمان آفرید | توانایی و ناتوان آفرید | |
| همان چرخ گردنده‌ی بی ستون | چرا نه به فرمان او در نه چون | |
| بدان آفرین کو جهان آفرید | بلند آسمان و زمین گسترید |