| چنین تا خبرها به ایران رسید | بر پادشاه دلیران رسید | |
| که بهرام را پادشاهی و گنج | ازان تو بیش است نابرده رنج | |
| پراز درد و غم شد ز تیمار اوی | دلش گشت پیچان ز کردار اوی | |
| همی رای زد با بزرگان بهم | بسی گفت و انداخت از بیش و کم | |
| شب تیره فرمود تا شد دبیر | سرخامه را کرد پیکان تیر | |
| به خاقان چینی یکی نامه کرد | تو گفتی که از خنجرش خامه کرد | |
| نخست آفرین کرد بر کردگار | توانا و دانا و به روزگار | |
| برازنده‌ی هور و کیوان و ماه | نشاننده شاه بر پیش گاه | |
| گزاینده‌ی هرکه جوید بدی | فزاینده‌ی دانش ایزدی | |
| ز نادانی و دانش وراستی | ز کمی و کژی و از کاستی | |
| بیابی چو گویی که یزدان یکیست | ورا یار وهمتا و انباز نیست | |
| بیابد هر آنکس که نیکی بجست | مباد آنک او دست بد را بشست | |
| یکی بنده بد شاه را ناسپاس | نه مهتر شناس و نه یزدان شناس | |
| یکی خرد و بیکار و بی‌نام بود | پدر بر کشیدش که هنگام بود | |
| نهان نیست کردار او در جهان | میان کهان و میان مهان | |
| کس او را نپذیرفت کش مایه بود | وگر در خرد برترین پایه بود | |
| بنزد تو آمد بپذرفتیش | چو پر مایگان دست بگرفتیش | |
| کس این راه برگیرد از راستان ؟ | نیم من بدین کار هم داستان | |
| چو این نامه آرند نزدیک تو | پر اندیشه کن رای تاریک تو | |
| گر آن بنده را پای کرده ببند | فرستی بر ما شوی سودمند |