| چو پیدا شد ازآسمان گرد ماه | شب تیره بفشاند گرد سیاه | |
| پراکنده گشتند و مستان شدند | وز آنجای هرکس به ایوان شدند | |
| چو پیداشد آن فرخورشید زرد | به پیچید زلف شب لاژورد | |
| قژ آگند پوشید بهرام گرد | گرامی تنش را به یزدان سپرد | |
| کمند و کمان برد و شش چوبه تیر | یکی نیزه دو شاخ نخچیرگیر | |
| چوآمد به نزدیک آن برزکوه | بفرمود تا بازگردد گروه | |
| بران شیر کپی چو نزدیک شد | تو گفتی برو کوه تاریک شد | |
| میان اندارن کوه خارا ببست | بخم کمند از بر زین نشست | |
| کمان را بمالید وبر زه نهاد | ز یزدان نیکی دهش کرد باد | |
| چو بر اژدها برشدی موی‌تر | نبودی برو تیر کس کارگر | |
| شد آن شیر کپی به چشمه درون | به غلتید و برخاست و آمد برون | |
| بغرید و بر زد بران سنگ دست | همی آتش از کوه خارا بجست | |
| کمان را بمالید بهرام گرد | به تیر از هوا روشنایی ببرد | |
| خدنگی بینداخت شیر دلیر | برشیر کپی شد از جنگ سیر | |
| دگر تیر بهرام زد بر سرش | فرو ریخت چون آب خون ازبرش | |
| سیوم تیر و چارم بزد بر دهانش | که بردوخت برهم دهان و زبانش | |
| به پنجم بزد تیر بر چنگ اوی | همی‌دید نیروی و آهنگ اوی | |
| بهشتم میانش گشاد از کمند | بجست از بر کوهسار بلند | |
| بزد نیزه‌یی بر میان دده | که شد سنگ خارا به خون آژده | |
| وزان پس بشمشیر یازید مرد | تن اژدها را به دونیم کرد |