| چو چندی برآمد برین روزگار | شب و روز آسایش آموزگار | |
| چنان بد که در کوه چین آن زمان | دد و دام بودی فزون از گمان | |
| ددی بود مهتر ز اسپی بتن | فروهشته چون مشک گیسو رسن | |
| به تن زرد و گوش و دهانش سیاه | ندیدی کس او را مگر گرمگاه | |
| دو چنگش به کردار چنگ هژبر | خروشش همی‌برگذشتی ز ابر | |
| همی سنگ را درکشیدی به دم | شده روز ازو بر بزرگان دژم | |
| ورا شیر کپی همی‌خواندند | ز رنجش همه بوم در ماندند | |
| یکی دختری داشت خاتون چوماه | اگر ماه دارد دو زلف سیاه | |
| دو لب سرخ و بینی چو تیغ قلم | دو بی جاده خندان و نرگس دژم | |
| بران دخت لرزان بدی مام وباب | اگر تافتی بر سرش آفتاب | |
| چنان بد که روزی پیاده به دشت | همی گرد آن مرغزاران بگشت | |
| جهاندار خاقان ز بهر شکار | بدشتی دگر بود زان مرغزار | |
| همان نیز خاتون به کاخ اندورن | همی رای زد با یکی رهنمون | |
| چوآن شیر کپی ز کوهش بدید | فرود آمد او را به دم درکشید | |
| بیک دم شد او از جهان در نهان | سرآمد بران خوب چهره جهان | |
| چو خاقان شنید آن سیه کرد روی | همان مادرش نیر بر کند موی | |
| ز دردش همه ساله گریان بدند | چو بر آتش تیز بریان بدند | |
| همی چاره جستند زان اژدها | که تا چین کی آید ز چنگش رها | |
| چو بهرام جنگ مقاتوره کرد | وزان مرد جنگی برآورد گرد | |
| همی‌رفت خاتون بدیدار اوی | بهر کس همی‌گفت کردار اوی |