| بروی اندر آمد دو دیده پرآب | همان زین توری شدش جای خواب | |
| به خاقان چنین گفت کای کامجوی | همی گورکن خواهد آن نامجوی | |
| بدو گفت خاقان که بهتر ببین | کجا زنده خفتست بر پشت زین | |
| بدو گفت بهرام کای برمنش | هم اکنون به خاک اندر آید تنش | |
| تن دشمن تو چنین خفته باد | که او خفت بر اسپ توری نژاد | |
| سواری فرستاد خاقان دلیر | به نزدیک آن نامبردار شیر | |
| ورا بسته و کشته دیدند خوار | بر آسوده از گردش روزگار | |
| بخندید خاقان به دل در نهان | شگفت آمدش زان سوار جهان | |
| پر اندیشه بد تا بایوان رسید | کلاهش ز شادی به کیوان رسید | |
| سلیح و درم خواست و اسپ ورهی | همان تاج و هم تخت شاهنشهی | |
| ز دینار وز گوهر شاهوار | ز هرگونه یی آلت کار زار | |
| فرستاده از پیش خاقان ببرد | به گنج‌ور بهرام جنگی سپرد |