| بدین نیز بهرام سوگند خواست | زیان بود بر جان او بند خواست | |
| بدو گفت خاقان به برتر خدای | که هست او مرا و تو را رهنمای | |
| که تا زنده‌ام ویژه یار توام | بهر نیک و بد غمگسار توام | |
| ازان پس دو ایوان بیاراستند | زهر گونه‌یی جامه‌ها خواستند | |
| پرستنده و پوشش و خوردنی | ز چیزی که بایست گستردنی | |
| ز سیمین و زرین که آید به کار | ز دینار وز گوهر شاهوار | |
| فرستاد خاقان به نزدیک اوی | درخشنده شد جان تاریک اوی | |
| به چوگان و مجلس به دشت شکار | نرفتی مگر کو بدی غمگسار | |
| برین گونه بر بود خاقان چین | همی‌خواند بهرام را آفرین | |
| یکی نامبردار بد یار اوی | برزم اندرون دست بردار اوی | |
| ازو مه به گوهر مقاتوره نام | که خاقان ازو یافتی نام و کام | |
| به شبگیر نزدیک خاقان شدی | دولب را به انگشت خود بر زدی | |
| بران سان که کهتر کند آفرین | بران نامبردار سالار چین | |
| هم آنگه زدینار بردی هزار | ز گنج جهاندیده نامدار | |
| همی‌دید بهرام یک چندگاه | به خاقان همی‌کرد خیره نگاه | |
| بخندید یک روز گفت ای بلند | توی بر مهان جهان ارجمند | |
| بهر بامدادی بهنگام بار | چنین مرد دینار خواهد هزار | |
| ببخشش گرین بیستگانی بود | همه بهر او زرکانی بود | |
| بدو گفت خاقان که آیین ما | چنین است و افروزش دین ما | |
| که از ما هر آنکس که جنگی ترست | به هنگام سختی درنگی ترست |