| کنون داستانهای دیرینه گوی | سخنهای بهرام چوبینه گوی | |
| که چون او سوی شهر ترکان رسید | به نزد دلیر و بزرگان رسید | |
| ز گردان بیدار دل ده هزار | پذیره شدندش گزیده سوار | |
| پسر با برادرش پیش اندرون | ابا هر یکی موبدی رهنمون | |
| چو آمد بر تخت خاقان فراز | برو آفرین کرد و بردش نماز | |
| چو خاقان ورا دید برپای جست | ببوسید و بسترد رویش بدست | |
| بپرسید بسیارش از رنج راه | ز کار و ز پیکار شاه و سپاه | |
| هم ایزد گشسپ و یلان سینه را | بپرسید و خراد برزینه را | |
| چو بهرام برتخت سیمین نشست | گرفت آن زمان دست خاقان بدست | |
| بدو گفت کای مهتر بافرین | سپهدار ترکان و سالار چین | |
| تو دانی که از شهریار جهان | نباشد کسی ایمن اندر نهان | |
| بر آساید از گنج و بگزایدش | تن آسان کند رنج بفزایدش | |
| گر ایدون که اندر پذیری مرا | بهرنیک و بد دست‌گیری مرا | |
| بدین مرز بی‌یار یار توام | بهر نیک و بد غمگسار توام | |
| وگر هیچ رنج آیدت بگذرم | زمین را سراسر بپی بسپرم | |
| گر ایدون که باشی تو همداستان | از ایدر شوم تا به هندوستان | |
| بدو گفت خاقان که ای سرفراز | بدین روز هرگز مبادت نیاز | |
| بدارم تو را همچو پیوند خویش | چه پیوند برتر ز فرزند خویش | |
| همه بوم با من بدین یاورند | اگر کهترانند اگر مهترند | |
| تو را بر سران سرفرازی دهم | هم از مهتران بی‌نیازی دهم |