| بخراد برزین بفرمود شاه | که رو عرض گه ساز ودیوان بخواه | |
| همه لشکر رومیان عرض کن | هر آنکس که هستند نوگر کهن | |
| درمشان بده رومیان را زگنج | بدادن نباید که بینند رنج | |
| کسی کو به خلعت سزاوار بود | کجا روز جنگ از در کار بود | |
| بفرمود تا خلعت آراستند | ز در اسپ پرمایگان خواستند | |
| نیاطوس را داد چندان گهر | چه اسپ و پرستار و زرین کمر | |
| کز اندازه هدیه برتر گذاشت | سرش را ز پر مایگان برفراشت | |
| هر آن شهرکز روم بستد قباد | چه هرمز چه کسری فرخ نژاد | |
| نیاطوس را داد و بنوشت عهد | بران جام حنظل پراگند شهد | |
| برفتند پس رومیان سوی روم | بدان مرز آباد و آباد بوم | |
| دگر هفته برداشت با ده سوار | که بودند بینا دل و نامدار | |
| ز لشکر گه آمد به آذرگشسپ | به گنبد نگه کرد و بگذاشت اسپ | |
| پیاده همی‌رفت و دیده پر آب | به زردی دو رخساره چون آفتاب | |
| چو از دربه نزدیک آتش رسید | شد از آب دیده رخش ناپدید | |
| دو هفته همی‌خواند استا وزند | همی‌گشت بر گرد آذر نژند | |
| بهشتم بیامد ز آتشکده | چو نزدیک شد روزگار سده | |
| به آتش بداد آنچ پذیرفته بود | سخن هرچ پیش ردان گفته بود | |
| ز زرین و سیمین گوهرنگار | ز دینار وز گوهر شاهوار | |
| به درویش بخشید گنج درم | نماند اندران بوم و برکس دژم | |
| وزان جایگه شد با ندیو شهر | که بردارد از روز شادیش بهر |