| کیومرث و جمشید تا کی قباد | کسی از مسیحا نکردند یاد | |
| مبادا که دین نیاکان خویش | گزیده سرافراز و پاکان خویش | |
| گذارم بدین مسیحا شوم | نگیرم بخوان واژ و ترسا شوم | |
| تو تنها همی کژگیری شمار | هنر دیدم از رومیان روز کار | |
| به خسرو چنین گفت مریم که من | بپا آورم جنگ این انجمن | |
| به من ده سرافراز بندوی را | که تا رومیان از پی روی را | |
| ببینند و باز آرمش تن درست | کسی بیهوده جنگ هرگز نجست | |
| فرستاد بندوی را شهریار | به نزد نیاطوس با ده سوار | |
| همان نیز مریم زن هوشمند | که بودی همیشه لبانش بپند | |
| بدو گفت رو با برادر پدر | بگو ای بداندیش پرخاشخر | |
| ندیدی که با شاه قیصر چه گفت | ز بهر بزرگی ورا بود جفت | |
| ز پیوند خویشی و از خواسته | ز مردان وز گنج آراسته | |
| تو پیوند خویشی همی‌برکنی | همان فر قیصر ز من بفگنی | |
| ز قیصر شنیدی که خسرو ز دین | بگردد چو آید به ایران زمین | |
| مگو ایچ گفتار نا دلپذیر | تو بندوی را سر به آغوش گیر | |
| ندانی که دهقان ز دین کهن | نپیچد چرا خام گویی سخن | |
| مده رنج و کردار قیصر بباد | بمان تا به باشیم یک چند شاد | |
| بکین پدر من جگر خسته‌ام | کمر بر میان سوک را بسته‌ام | |
| دل او سراسر پر از کین اوست | زبانش پر از رنج و تیماراوست | |
| که او از پی واژ شد زشت گوی | تو از بی‌خرد هوشمندی مجوی |