| دگر روز خسرو بیاراست گاه | به سر برنهاد آن کیانی کلاه | |
| نهادند در گلشن سور خوان | چنین گفت پس رومیان را بخوان | |
| بیامد نیاطوس با رومیان | نشستند با فیلسوفان بخوان | |
| چو خسرو فرود آمد از تخت بار | ابا جامه‌ی روم گوهر نگار | |
| خرامید خندان و برخوان نشست | بشد نیز بند وی برسم بدست | |
| جهاندار بگرفت و از نهان | به زمزم همی رای زد با مهان | |
| نیاطوس کان دید بنداخت نان | از آشفتگی باز پس شد ز خوان | |
| همی‌گفت و ازو چلیپا بهم | ز قیصر بود بر مسیحا ستم | |
| چو بندوی دید آن بزد پشت دست | بخوان بر به روی چلیپا پرست | |
| غمی گشت زان کار خسرو چودید | بر خساره شد چون گل شنبلید | |
| به گستهم گفت این گو بی‌خرد | نباید که بی‌داوری می‌خورد | |
| ورا با نیاطوس رومی چه کار | تن خویش را کرد امروز خوار | |
| نیاطوس زان جایگه برنشست | به لشکرگه خویش شد نیم مست | |
| بپوشید رومی زره رزم را | ز بهر تبه کردن بزم را | |
| سواران رومی همه جنگ جوی | به درگاه خسرو نهادند روی | |
| هم آنگه ز لشکر سواری چو باد | به خسرو فرستاد رومی نژاد | |
| که بندوی ناکس چرا پشت دست | زند بر رخ مرد یزدان‌پرست | |
| گر او را فرستی به نزدیک من | و گرنه ببین شورش انجمن | |
| ز من بیش پیچی کنون کز رهی | که جوید همی تخت شاهنشهی | |
| چو بشنید خسرو برآشفت و گفت | که کس دین یزدان نیارد نهفت |