| چو آن نامه برخواند قیصر ز تخت | فرود آمد آن مرد بیداربخت | |
| به یزدان چنین گفت کای رهنمای | همیشه توی جاودانه بجای | |
| تو پیروز کردی مر آن بنده را | کشنده توی مرد افگنده را | |
| فراوان به درویش دینار داد | همان خوردنیهای بسیار داد | |
| مر آن نامه را نیز پاسخ نوشت | بسان درختی به باغ بهشت | |
| سرنامه کرد از جهاندار یاد | خداوند پیروزی و فرو داد | |
| خداوند ماه و خداوند هور | خداونت پیل و خداوند مور | |
| بزرگی و نیک اختری زو شناس | وزو دار تا زنده باشی سپاس | |
| جز از داد و خوبی مکن در جهان | چه در آشکار و چه اندر نهان | |
| یکی تاج کز قیصران یادگار | همی‌داشتی تا کی آید به کار | |
| همان خسروی طوق با گوشوار | صدوشست تا جامه‌ی زرنگار | |
| دگر سی شتر بار دینار بود | همان در و یاقوت بسیار بود | |
| صلیبی فرستاد گوهر نگار | یکی تخت پرگوهر شاهوار | |
| یکی سبز خفتان به زر بافته | بسی شوشه زر برو تافته | |
| ازان فیلسوفان رومی چهار | برفتند با هدیه وبا نثار | |
| چو زان کارها شد به شاه آگهی | ز قیصر شدش کاربا فرهی | |
| پذیره فرستاد خسرو سوار | گرانمایگان گرامی هزار | |
| بزرگان به نزدیک خسرو شدند | همه پاک با هدیه نو شدند | |
| چو خسرو نگه کرد و نامه بخواند | ازان خواسته در شگفتی بماند | |
| به دستور فرمود پس شهریار | که آن جامه‌ی روم گوهر نگار |