| ازین سوی خسرو بران رزمگاه | بیامد که بهرام بد با سپاه | |
| همه رزمگاهش به تاراج داد | سپه را همه بدره و تاج داد | |
| یکی باره‌ی تیز رو برنشست | میان را ز بهر پرستش ببست | |
| به پیش اندر آمد یکی خارستان | پیاده ببود اندران کارستان | |
| به غلتید در پیش یزدان به خاک | همی‌گفت کای داور داد و پاک | |
| پی دشمن از بوم برداشتی | همه کار ز اندیشه بگذاشتی | |
| پرستنده و ناسزا بنده‌ام | به فرمان و رایت سرافگنده‌ام | |
| وزان جایگه شد به پرده سرای | بیامد به نزدیک او رهنمای | |
| بفرمود تا پیش او شد دبیر | نوشتند زو نامه‌یی برحریر | |
| ز چیزی که رفت اندران رزمگاه | به قیصر نوشت اندران نامه شاه | |
| نخست آفرین کرد بر دادگر | کزو دید مردی و بخت و هنر | |
| دگر گفت کز کردگار جهان | همه نیکوی دیدم اندر نهان | |
| به آذرگشسپ آمدم با سپاه | دوان پیش بازآمدم کینه خواه | |
| بدان گونه تنگ اندر آمد به جنگ | که بر من ببد کار پیکار تنگ | |
| چو یزدان پاکش نبد دستگیر | بمرد آن دم آتش و دار و گیر | |
| چوبیچاره‌تر گشت و لشکر نماند | گریزان به شبگیر ز آنجا براند | |
| همه لشکرش را بهم بر زدیم | به لشکر گهش آتش اندرزدیم | |
| به فرمان یزدان پیروزگر | ببندم برو نیز راه گذر | |
| نهادند برنامه بر مهرشاه | فرستادگان بر گرفتند راه | |
| فرستاده با نامه شهریار | بشد تا بر قیصر نامدار |