| بریدم کدو را که نوبد سرش | یکی جام کردم نهادم برش | |
| بدو گفت بهرام چون می بود | ازان خوبتر جامها کی بود | |
| زن پیر رفت و بیاورد جام | ازان جام بهرام شد شادکام | |
| یکی جام پر بر کفش برنهاد | بدان تا شود پیرزن نیز شاد | |
| بدو گفت کای مام با فرهی | ز کار جهان چیستت آگهی | |
| بدو پیرزن گفت چندان سخن | شنیدم کزان گشت مغزم کهن | |
| ز شهر آمد امروز بسیار کس | همی جنگ چوبینه گویند و بس | |
| که شد لشکر او به نزدیک شاه | سپهبد گریزان به شد بی‌سپاه | |
| بدو گفت بهرام کای پاک زن | مرا اندرین داستانی بزن | |
| که این از خرد بود بهرام را | وگر برگزید از هوا کام را | |
| بدو پیرزن گفت کای شهره مرد | چرا دیو چشم تو را تیره کرد | |
| ندانی که بهرام پور گشسپ | چوبا پور هرمز بر انگیزد اسپ | |
| بخندد برو هرک دارد خرد | کس اورا ز گردنکشان نشمرد | |
| بدو گفت بهرام گر آرزوی | چنین کرد گو می‌خوران در کدوی | |
| برین گونه غربیل بر نان جو | همی‌دار در پیش تا جو درو | |
| بران هم خورش یک شب آرام یافت | همی کام دل جست و ناکام یافت | |
| چو خورشید برچرخ بگشاد راز | سپهدار جنگی بزد طبل باز | |
| بیاورد چندانک بودش سپاه | گرانمایگان برگرفتند راه | |
| بره بر یکی نیستان بود نو | بسی اندرو مردم نی‌درو | |
| چو از دور دیدند بهرام را | چنان لشکرگشن و خودکام را |