| چو خورشید روشن بیاراست گاه | طلایه بیامد ز نزدیک شاه | |
| به پرده سرای اندرون کس ندید | همان خیمه بر پای بر بس ندید | |
| طلایه بیامد بگفت این به شاه | دل شاه شد تنگ زان رزمخواه | |
| گزین کرد زان جنگیان سه هزار | زره دار و برگستوان ور سوار | |
| به نستود فرمود تا برنشست | میان یلی تاختن را ببست | |
| همی‌راند نستود دل پر ز درد | نبد مرد بهرام روز نبرد | |
| همان نیز بهرام با لشکرش | نبود ایمن از راه وز کشورش | |
| همی‌راند بی‌راه دل پر ز بیم | همی‌برد با خویشتن زر و سیم | |
| یلان سینه و گرد ایزد گشسپ | ز یک سوی لشکر همی‌راند اسپ | |
| به بی‌راه لشکر همی‌راندند | سخنهای شاهان همی‌خواندند | |
| پدید آمد از دور یک پاره ده | کجا ده نبود از در مرد مه | |
| همی‌راند بهرام پیش اندرون | پشیمان شده دل پر از درد و خون | |
| چو از تشنگی خشک شدشان دهن | بیامد به خان یکی پیرزن | |
| زبان را به چربی بیاراستند | وزان پیرزن آب و نان خواستند | |
| زن پیر گفتار ایشان شنید | یکی کهنه غربیل پیش آورید | |
| برو بر به گسترده یک پاره مشک | نهاده به غربیل بر نان کشک | |
| یلان سینه به رسم به بهرام داد | نیامد همی در غم از واژ یاد | |
| گرفتند واژ و بخوردند نان | نظاره بدان نامداران زنان | |
| چو کشکین بخوردند می خواستند | زبانها به زمزم بیاراستند | |
| زن پیر گفت ار میت آرزوست | میست و یکی نیز کهنه که دوست |