| همه پاک در زینهار منند | به تاج اندرون گوشوار منند | |
| برآمد هم آنگه شب از تیره کوه | سپه بازگشتند هر دو گروه | |
| چوآمد غوپاسبان و جرس | ز لشکر نبد خفته بسیار کس | |
| جهان جوی بندوی ز آنجا برفت | میان دو لشکر خرامید تفت | |
| ز لشکر نگه کرد کنداوری | خوش آواز و گویا منا دیگری | |
| بفرمود تا بارگی برنشست | به بیدار کردن میان را ببست | |
| چنین تا میان دولشکر براند | کزو تا بدشمن فراوان نماند | |
| خروشی برآورد کای بندگان | گنه کرده و بخت جویندگان | |
| هران کز شما او گنهکارتر | به جنگ اندرون نامبردارتر | |
| به یزدانش بخشید شاه جهان | گناهی‌که کرد آشکار و نهان | |
| به تیره شبان چون برآمد خروش | نهادند هرکس به آواز گوش | |
| همه نامداران بهرامیان | برفتن ببستند یک سر میان | |
| چو برزد سر از کوه گیتی فروز | زمین را به ملحم بیاراست روز | |
| همه دشت بی‌مرد و خرگاه بود | که بهرام زان شب نه آگاه بود | |
| بدان خیمه‌ها در ندیدند کس | جز از ویژه یاران بهرام و بس | |
| چو بهرام زان لشکر آگاه گشت | بیامد بران خیمه‌ها برگذشت | |
| به یاران چنین گفت کاکنون گریز | به آید ز آرام با رستخیز | |
| شتر خواست از ساروان سه هزار | هیو نان کفک افگن و نامدار | |
| ز چیزی که در گنج بد بردنی | ز گستردنیها و از خوردنی | |
| ز زرین و سیمین وز تخت عاج | همان یاره و طوق زرین وتاج |