| به نامه توپاداش یابی زمن | هم ازنامداران این انجمن | |
| چوهنگام باشد بگویم تو را | زاندیشه بد بشویم تو را | |
| چوبهرام آواز خسرو شنید | باندیشه آن جادوی را بدید | |
| برآشفت وزان کار تنگ آمدش | چوارغنده شد رای جنگ آمدش | |
| جفا پیشه برپیل تنها برفت | سوی قلب خسرو خرامید تفت | |
| چوخسرو چنان دید با اندیان | چین گفت کای نره شیر ژیان | |
| برین پیل برتیرباران کنید | کمان را چوابر بهاران کنید | |
| از ایرانیان آنک بد روزبه | کمان برنهادند یکسر بزه | |
| زپیکان چنان گشت خرطوم پیل | توگفتی شد از خستگی پیل نیل | |
| هم آنگاه بهرام بالای خواست | یکی مغفر خسرو آرای خواست | |
| همان تیرباران گرفتند باز | برآشفت بهرام گردن فراز | |
| پیاده شد آن مرد پرخاشخر | زره دامنش رابزد برکمر | |
| سپر برسرآورد وشمشیر تیر | برآورد زان جنگیان رستخیز | |
| پیاده زبهرام بگریختند | کمانهای چاچی فروریختند | |
| یکی باره بردند هم درزمان | سپهبد نشست از بر اودمان | |
| خروشان همی‌تاخت تا قلبگاه | بجایی کجا شاه بد بی‌سپاه | |
| همه قلبگه پاک برهم درید | درفش جهاندار شد ناپدید | |
| وزان جایگه شد سوی میسره | پس پشتش آزادگان یکسره | |
| نگهبان آن دست گردوی بود | که مردی دلیر وجهانجوی بود | |
| برادر چوروی برادر بدید | کمان را بزه کرد واندرکشید |