| چو بر زد ز دریا درفش سپید | ستاره شد از تیرگی ناامید | |
| تبیره زنان از دو پرده سرای | برفتند با پیل و باکرنای | |
| خروش آمد و ناله‌ی گاودم | هم از کوهه‌ی پیل رویینه خم | |
| تو گفتی بجنبد همی دشت وراغ | شده روی خورشید چون پر زاغ | |
| چو ایرانیان برکشیدند صف | همه نیزه و تیغ هندی بکف | |
| زمین سر به سر گفتی ازجوشنست | ستاره ز نوک سنان روشنست | |
| چو خسرو بیاراست بر قلبگاه | همه دل گرفتند یکسر سپاه | |
| ورامیمنه دار گردوی بود | که گرد ودلیر وجهانجوی بود | |
| بدست چپش نامدار ارمنی | ابا جوشن وتیغ آهرمنی | |
| مبارز چوشاپور وچون اندیان | بران جنگ بر تنگ بسته میان | |
| همی‌بود گستهم بردست شاه | که دارد مر او را ز دشمن | |
| چوبهرام یل رومیان راندید | درنگی شد وخامشی برگزید | |
| بفرمود تاکوس برپشت پیل | ببستند وشد گرد لشکر چونیل | |
| نشست ازبرپشت پیل سپید | هم آوردش ازبخت شد ناامید | |
| همی‌راند آن پیل تامیمنه | بشاپور گفت ای بد بدتنه | |
| نه پیمانت این بد به نامه درون | که پیش من آیی بدین دشت خون | |
| نه این باشد آیین پرمایگان | همی تن بکشتن دهی رایگان | |
| بدو گفت شاپور کای دیوفش | سرخویش دربندگی کرده کش | |
| ازین نامه کی بود نام ونشان | که گویی کنون پیش گردنکشان | |
| گرانمایه خسرو بشاپور گفت | من آن نامه با رای او بود جفت |