| کرابخت خواهد شدن کندرو | سر نیزه که شود خار و خو | |
| دل و جان خسرو پراندیشه بود | جهان پیش چشمش یکی بیشه بود | |
| که بگسست کوت ازمیان سپاه | ز آهن بکردار کوهی سیاه | |
| بیامد دمان تامیان گروه | چو نزدیک ترشد بران برز کوه | |
| به خسرو چنین گفت کای سرفراز | نگه کن بدان بنده دیوساز | |
| که بااو برزم اندر آویختی | چواو کامران شد تو بگریختی | |
| ببین از چپ لشکر ودست راست | که تا از میان دلیران کجاست | |
| کنون تا بیاموزمش کارزار | ببیند دل و رزم مردان کار | |
| چو بشنید خسرو زکوت این سخن | دلش گشت پردرد و کین کهن | |
| کجا گفت کز بنده بگریختی | سلیح سواران فروریختی | |
| ورا زان سخن هیچ پاسخ نداد | دلش گشت پرخون و سر پر ز باد | |
| چنین گفت پس کوت را شهریار | که روپیش آن مرد ابلق سوار | |
| چوبیند تو را پیشت آید به جنگ | تومگریز تا لب نخایی زننگ | |
| چوبشنید کوت این سخن بازگشت | چنان شد که با باد انباز گشت | |
| همی‌رفت جوشان ونیزه بدست | به آوردگه رفت چون پیل مست | |
| چو نزدیک شد خواست بهرام را | برافراخت زانگونه زونام را | |
| یلان سینه بهرام را بانگ کرد | که بیدارباش ای سوار نبرد | |
| که آمد یکی دیو چون پیل مست | کمندی بفتراک و نیزه بدست | |
| چو بهرام بشنید تیغ از نیام | برآهخت چون باد و برگفت نام | |
| چوخسرو چنان دید برپای خاست | ازان کوه‌سر سر برآورد راست |