| چوخورشید برزد سراز تیره کوه | خروشی برآمد زهر دو گروه | |
| که گفتی زمین گشت گردان سپهر | گر از تیغها تیره شد روی مهر | |
| بیاراسته میمن و میسره | زمین کوه گشت آهنین یکسره | |
| از آواز اسپان و بانگ سپاه | بیابان همی‌جست بر کوه راه | |
| چو بهرام جنگی بدان بنگرید | یکی خنجر آبگون برکشید | |
| نیامد به دل‌ش اندرون ترس وبیم | دل شیر دربیشه شد بد و نیم | |
| به ایرانیان گفت صف برکشید | همه کشور دوک لشکر کشید | |
| همی‌گشت گرد سپه یک تنه | که دارد نگه میسره ومیمنه | |
| یلان سینه را گفت برقلبگاه | همی‌باش تا پیش روی سپاه | |
| که از لشکر امروز جنگی منم | بگاه گریزش درنگی منم | |
| نگه کرد خسرو بدان رزمگاه | جهان دید یکسر زلشکر سیاه | |
| رخ شید تابان چوکام هژبر | همی تیغ بارید گفتی ز ابر | |
| نیاطوس و بندوی و گستهم وشاه | ببالا گذشتند زان رزمگاه | |
| نشستند بر کوه دوک آن سران | نهاده دو دیده بفرمانبران | |
| ازان کوه لشکر همی‌دید شاه | چپ وراست و قلب و جناح سپاه | |
| چوبرخاست آواز کوس از دو روی | برفتند مردان پر خاشجوی | |
| تو گفتی زمین کوه آهن شدست | سپهر ا زبر خاک دشمن شدست | |
| چو خسرو بران گونه پیکار دید | فلک تار دید و زمین قار دید | |
| به یزدان همی‌گفت برپهلوی | که از برتو ران پاک وبرتر توی | |
| که برگردد امروز از رزم شاد | که داند چنین جز تو ای پاک وراد |