| بساسانیان تا ندارید امید | مجویید یاقوت از سرخ بید | |
| چواین نامه آرند نزد شما | که فرخنده باد او رمزد شما | |
| به نزدیک من جایتان روشنست | برو آستی هم ز پیراهنست | |
| بیک جای مان بود آرام و خواب | اگر تیره بد گر بلند آفتاب | |
| چو آیید یکسر به نزدیک من | شود روشن این جان تاریک من | |
| نیندیشم از روم وز شاهشان | بپای اندر آرم سر و گاهشان | |
| نهادند برنامه‌ها مهر اوی | بیامد فرستاده راه جوی | |
| بکردار بازارگانان برفت | بدرگاه خسرو خرامید تفت | |
| یکی کاروانی ز هرگونه چیز | ابا نامه‌ها هدیه‌ها داشت نیز | |
| بدید آن بزرگی و چندان سپاه | که گفتی مگر بر زمین نیست راه | |
| به دل گفت با این چنین شهریار | نخواهد ز بهرام یل زینهار | |
| یکی مرد بی‌دشمنم پارسی | همان بار دارم شتروار سی | |
| چراخویشتن کرد باید هلاک | بلندی پدیدار گشت ازمغاک | |
| شوم نامه نزدیک خسروبرم | به نزدیک او هدیه‌ی نوبرم | |
| باندیشه آمد به نزدیک شاه | ابا هدیه و نامه ونیک خواه | |
| درم برد و با نامه‌ها هدیه برد | سخنهاش برشاه گیتی شمرد | |
| جهاندار چون نامه‌ها را بخواند | مر او را بکرسی زرین نشاند | |
| بدو گفت کای مرد بسیاردان | تو بهرام را نزد من خوار دان | |
| کنون ز آنچ کردی رسیدی بکام | فزون‌تر مجو اندرین کار نام | |
| بفرمود تا نزد او شد دبیر | مران پاسخ نامه را ناگزیر |