| چوآمد به بهرام زین آگهی | که تازه شد آن فر شاهنشهی | |
| همانگه ز لشکر یکی نامجوی | نگه کرد با دانش و آب روی | |
| کجا نام او بود دانا پناه | که بهرام را او بدی نیک خواه | |
| دبیر سرافراز را پیش خواند | سخنهای بایسته چندی براند | |
| بفرمود تا نامه‌های بزرگ | نویسد بران مهتران سترگ | |
| بگستهم و گردوی و بندوی گرد | که از مهتران نام گردی ببرد | |
| چو شاپور و چون اندیان سوار | هرآنکس که بود از یلان نامدار | |
| سرنامه گفت از جهان آفرین | همی‌خواهم اندر نهان آفرین | |
| چوبیدار گردید یکسر ز خواب | نگیرید بر بد ازین سان شتاب | |
| که تا درجهان تخم ساسانیان | پدید آمد اندر کنار و میان | |
| ازیشان نرفتست جزبرتری | بگرد جهان گشتن و داوری | |
| نخست از سر بابکان اردشیر | که اندر جهان تازه شد داروگیر | |
| زمانه ز شمشیر او تیره گشت | سر نامداران همه خیره گشت | |
| نخستین سخن گویم از اردوان | ازان نامداران روشن روان | |
| شنیدی که بر نامور سوفزای | چه آمد ز پیروز ناپاک رای | |
| رها کردن ازبند پای قباد | وزان مهتران دادن او را بباد | |
| قباد بد اندیش نیرو گرفت | هنرها بشست از دل آهو گرفت | |
| چنان نامور نیک دل را بکشت | برو شد دل نامداران درشت | |
| کسی کو نشاید به پیوند خویش | هوا بر گزیند ز فرزند خویش | |
| به بیگانگان هم نشاید بنیز | نجوید کسی عاج از چوب شیز |