| هم آنگه رسیدند نزدیک شاه | پیاده شدند اندران سایه گاه | |
| چو رفتند نزدیک خسرو فراز | ستودند و بردند پیشش نماز | |
| بپرسید خسرو به بندوی گفت | که گفتم تو راخاک یابم نهفت | |
| به خسرو بگفت آنچ بر وی رسید | همان مردمی کو ز بهرام دید | |
| وزان چاره جستن دران روزگار | وزان پوشش جامه‌ی شهریار | |
| همی‌گفت وخسرو فراوان گریست | ازان پس بدو گفت کاین مردکیست | |
| بدو گفت کای شاه خورشید چهر | تو مو سیل را چون نپرسی زمهر | |
| که تا تو ز ایران شدستی بروم | نخفتست هرگز بباد بوم | |
| سراپرده ودشت جای وی است | نه خرگاه وخیمه سرای وی است | |
| فراوان سپاهست بااوبهم | سلیح بزرگی وگنج درم | |
| کنون تا تو رفتی برین راه بود | نیازش ببرگشتن شاه بود | |
| جهاندار خسرو به موسیل گفت | که رنج تو کی ماند اندرنهفت | |
| بکوشیم تا روز توبه شود | همان نامت از مهتران مه شد | |
| بدو گفت موسیل کای شهریار | بمن بریکی تازه کن روزگار | |
| که آیم ببوسم رکیب تو را | ستایش کنم فر و زیب تو را | |
| بدو گفت خسرو که با رنج تو | درفشان کنم زین سخن گنج تو | |
| برون کرد یک پای خویش از رکیب | شد آن مرد بیدار دل ناشکیب | |
| ببوسید پای و رکیب ورا | همی خیره گشت از نهیب ورا | |
| چو بیکار شد مرد خسروپرست | جهانجوی فرمود تا بر نشست | |
| وزان دشت بی بر انگیخت اسپ | همی‌تاخت تا پیش آذر گشسپ |