| بهشتم بیاراست خورشید چهر | سپه را بکردار گردان سپهر | |
| ز درگاه برخاست آوای کوس | هواشد زگرد سپاه آبنوس | |
| سپاهی گزین کرد زآزادگان | بیام سوی آذرابادگان | |
| دو هفته برآمد بفرمان شاه | بلشکر گه آمد دمادم سپاه | |
| سرا پرده‌ی شاه بردشت دوک | چنان لشکری گشن وراهی سه دوک | |
| نیاطوس را داد لشکر همه | بدو گفت مهتر تویی بررمه | |
| وزان جایگه با سواران گرد | عنان باره‌ی تیزتگ راسپرد | |
| سوی راه چیچست بنهاد روی | همی‌راند شادان دل وراه جوی | |
| بجایی که موسیل بود ارمنی | که کردی میان بزرگان منی | |
| به لشکر گهش یار بندوی بود | که بندوی خال جهانجوی بود | |
| برفت این دوگرد ازمیان سپاه | ز لشکر نگه کرد خسرو به راه | |
| به گستهم گفت آن دلاور دومرد | چنین اسپ تازان به دشت نبرد | |
| برو سوی ایشان ببین تاکیند | برین گونه تازان زبهر چیند | |
| چنین گفت گستهم کای شهریار | برانم که آن مرد ابلق سوار | |
| برادرم بندوی کنداورست | همان یارش ازلشکری دیگرست | |
| چنین گفت خسرو بگستهم شیر | که این کی بود ای سوار دلیر | |
| کجاکار بندوی باشد درشت | مگر پاک یزدان بود یاروپشت | |
| اگر زنده خواهی به زندان بود | وگر کشته بردار میدان بود | |
| بدو گفت گستهم شاها درست | بدان سونگه کن که اوخال تست | |
| گرآید به نزدیک وباشد جزاوی | ز گستهم گوینده جز جان مجوی |