| مهان را همان اسپ و دینار داد | ز شایسته هر چیز بسیار داد | |
| چنین گفت کای زیردستان شاه | سزد گر بر آرید گردن بماه | |
| ز گستهم شایسته‌تر در جهان | نخیزد کسی از میان مهان | |
| چوشاپور مهتر کرانجی بود | که اندر سخنها میانجی بود | |
| یک راز دارست بالوی نیز | که نفروشد آزادگان را بچیز | |
| چوخراد برزین نبیند کسی | اگر چند ماند بگیتی بسی | |
| بران آفریدش خدای جهان | که تا آشکارا شود زو نهان | |
| چو خورشید تابنده او بی‌بدیست | همه کار و کردار او ایزدیست | |
| همه یاد کرد این به نامه درون | برفتند با دانش و رهنمون | |
| ستاره شمر پیش با رهنمای | که تارفتنش کی به آید ز جای | |
| به جنبید قیصر به بهرام روز | به نیک اختر و فال گیتی فروز | |
| دو منزل همی‌رفت قیصر به راه | سدیگر بیامد به پیش سیاه | |
| به فرمود تا مریم آمد به پیش | سخن گفت با او ز اندازه بیش | |
| بدو گفت دامن ز ایرانیان | نگه دار و مگشای بند ازمیان | |
| برهنه نباید که خسرو تو را | ببیند که کاری رسد نو تو را | |
| بگفت این و بدرود کردش به مهر | که یار تو بادا برفتن سپهر | |
| نیا طوس جنگی برادرش بود | بدان جنگ سالار لشکرش بود | |
| بدو گفت مریم به خون خویش تست | بران برنهادم که هم کیش تست | |
| سپردم تو را دختر وخواسته | سپاهی برین گونه آراسته | |
| نیاطوس یکسر پذیرفت از وی | بگفت و گریان بپیچید روی |