| ازان ناگزیر آتش افروختن | همان راستی خواند این سوختن | |
| همان گفت وگوی شما نیست راست | برین بر روان مسیحا گواست | |
| نبینی که عیسی مریم چه گفت | بدانگه که بگشاد راز ازنهفت | |
| که پیراهنت گر ستاند کسی | می‌آویز با او به تندی بسی | |
| وگر بر زند کف به رخسار تو | شود تیره زان زخم دیدار تو | |
| مزن هم چنان تابه ماندت نام | خردمند رانام بهتر ز کام | |
| بسو تام را بس کن از خوردنی | مجو ار نباشدت گستردنی | |
| بدین سر بدی راببد مشمرید | بی‌آزار ازین تیرگی بگذرید | |
| شما را هوا بر خرد شاه گشت | دل از آز بسیار بیراه گشت | |
| که ایوانهاتان بکیوان رسید | شماری که شد گنجتان را کلید | |
| ابا گنجتان نیز چندان سپاه | زره‌های رومی و رومی کلاه | |
| بهر جای بیداد لشکر کشید | ز آسودگی تیغها برکشید | |
| همی چشمه گردد بیابان ز خون | مسیحا نبود اندرین رهنمون | |
| یکی بینوا مرد درویش بود | که نانش ز رنج‌تن خویش بود | |
| جز از ترف و شیرش نبودی خورش | فزونیش رخبین بدی پرورش | |
| چو آورد مرد جهودش بمشت | چوبی یار وبیچاره دیدش بکشت | |
| همان کشته رانیز بردار کرد | بران دار بر مرو را خوار کرد | |
| چو روشن روان گشت و دانش‌پذیر | سخن گوی و داننده و یادگیر | |
| به پیغمبری نیز هنگام یافت | ببر نایی از زیرکی کام یافت | |
| تو گویی که فرزند یزدان بد اوی | بران دار برگشته خندان بد اوی |