| بدو گفت قیصر که جاوید زی | که دستور شاهنشهان را سزی | |
| یکی خانه دارم در ایوان شگفت | کزین برتو را ندازه نتوان گرفت | |
| یکی اسب و مردی بروبر سوار | کز انجا شگفتی شود هوشیار | |
| چوبینی ندانی که این بند چیست | طلسمست گر کرده‌ی ایزدیست | |
| چو خراد برزین شنید این سخن | بیامد بران جایگاه کهن | |
| بدیدش یکی جای کرده بلند | سوار ایستاده درو ارجمند | |
| کجا چشم بیننده چونان ندید | بدان سان توگفتی خدای آفرید | |
| بدید ایستاده معلق سوار | بیامد بر قیصر نامدار | |
| چنین گفت کز آهنست آن سوار | همه خانه از گوهر شاهوار | |
| که دانا و را مغنیاطیس خواند | که رومیش بر اسپ هندی نشاند | |
| هرآنکس که او دفتر هندوان | بخواند شود شاد و روشن روان | |
| بپرسید قیصر که هندی زراه | همی تا کجا برکشد پایگاه | |
| زدین پرستندگان بر چیند | همه بت پرستند گر خود کیند | |
| چنین گفت خراد برزین که راه | بهند اندرون گاو شاهست و ماه | |
| به یزدان نگروند و گردان سپهر | ندارد کسی برتن خویش مهر | |
| ز خورشید گردنده بر بگذرند | چوما را ز دانندگان نشمرند | |
| هرآنکس که او آتشی بر فروخت | شد اندر میان خویشتن را بسوخت | |
| یکی آتشی داند اندر هوا | به فرمان یزدان فرمان روا | |
| که دانای هندوش خواند اثیر | سخنهای نعز آورد دلپذیر | |
| چنین گفت که آتش به آتش رسید | گناهش ز کردار شد ناپدید |