| بدو گفت گستهم کایدون کنم | مگر از دلش رنج بیرون کنم | |
| بنزد طلسم آمد آن نامدار | گشاده دل و بر سخن کامگار | |
| چوآمد به نزدیک تختش فراز | طلسم از بر تخت بردش نماز | |
| گرانمایه گستهم بنشست خوار | سخن گفت با دختر سوکوار | |
| دلاور نخست اندر آمد بپند | سخنها که او را بدی سودمند | |
| بدو گفت کای دخت قیصر نژاد | خردمند نخروشد از کار داد | |
| رهانیست از مرگ پران عقاب | چه در بیشه شیر و چه ماهی در آب | |
| همه باد بد گفتن پهلوان | که زن بی‌زبان بود و تن بی‌روان | |
| به انگشت خود هر زمانی سرشک | بینداختی پیش گویا پزشک | |
| چوگستهم ازو در شگفتی بماند | فرستاد قیصر کس او را بخواند | |
| چه دیدی بدوگفت از دخترم | کزو تیره گردد همی افسرم | |
| بدو گفت بسیار دادمش پند | نبد پند من پیش او کاربند | |
| دگر روز قیصر به بالوی گفت | که امروز با اندیان باش جفت | |
| همان نیز شاپور مهتر نژاد | کند جان ما رابدین دخت شاد | |
| شوی پیش این دختر سوکوار | سخن گویی ازنامور شهریار | |
| مگر پاسخی یابی از دخترم | کزو آتش آید همی برسرم | |
| مگر بشنود پند و اندرزتان | بداند سرماهی وارزتان | |
| برآنم که امروز پاسخ دهد | چوپاسخ بواز فرخ دهد | |
| شود رسته زین انده سوکوار | که خوناب بارد همی برکنار | |
| برفت آن گرامی سه آزادمرد | سخن گوی وهریک بننگ نبرد |