| چو خورشید گردنده بی‌رنگ شد | ستاره به برج شباهنگ شد | |
| به فرمود قیصر به نیرنگ ساز | که پیش آرد اندیشه‌های دراز | |
| بسازید جای شگفتی طلسم | که کس بازنشناسد او را به جسم | |
| نشسته زنی خوب برتخت ناز | پراز شرم با جامه‌های طراز | |
| ازین روی و زان رو پرستندگان | پس پشت و پیش اندرش بندگان | |
| نشسته بران تخت بی گفت وگوی | بگریان زنی ماند آن خوب روی | |
| زمان تا زمان دست برآفتی | سرشکی ز مژگان بینداختی | |
| هرآنکس که دیدی مر او را ز دور | زنی یافتی شیفته پر ز نور | |
| که بگریستی بر مسیحا بزار | دو رخ زرد و مژگان چو ابر بهار | |
| طلسم بزرگان چو آمد بجای | بر قیصر آمد یکی رهنمای | |
| ز دانا چو بشنید قیصر برفت | به پیش طلسم آمد آنگاه تفت | |
| ازان جادویی در شگفتی بماند | فرستاد و گستهم را پیش خواند | |
| بگستهم گفت ای گو نامدار | یکی دختری داشتم چون نگار | |
| ببالید و آمدش هنگام شوی | یکی خویش بد مرو را نامجوی | |
| به راه مسیحا بدو دادمش | ز بی‌دانشی روی بگشادمش | |
| فرستادم او رابخان جوان | سوی آسمان شد روان جوان | |
| کنون او نشستست با سوک و درد | شده روز روشن برو لاژورد | |
| نه پندم پذیرد نه گوید سخن | جهان نو از رنج او شد کهن | |
| یکی رنج بردار و او راببین | سخنهای دانندگان برگزین | |
| جوانی و از گوهر پهلوان | مگر با تو او برگشاید زبان |