| چو آن نامه نزدیک خسرو رسید | زپیوستن آگاهی نو رسید | |
| به ایرانیان گفت کامروز مهر | دگرگونه گردد همی برسپهر | |
| زقیصر یک نامه آمد بلند | سخن گفتنش سر به سر سودمند | |
| همی راه جوید که دیرینه کین | ببرد ز روم و ز ایران زمین | |
| چنین یافت پاسخ زایرانیان | که هرگز نه برخاست کین ازمیان | |
| چواین راست گردد بهنگام تو | نویسند برتاجها نام تو | |
| چوایشان بران گونه دیدند رای | بپردخت خسرو زبیگانه جای | |
| دوات و قلم خواست وچینی حریر | بفرمود تا پیش او شد دبیر | |
| یکی نامه بنوشت بر پهلوی | برآیین شاهان خط خسروی | |
| که پذرفت خسرو زیزدان پاک | ز گردنده خورشید تا تیره خاک | |
| که تا او بود شاه در پیشگاه | ورا باشد ایران و گنج و سپاه | |
| نخواهد ز دارندگان باژ روم | نه لشکر فرستد بران مرز وبوم | |
| هران شارستانی کزان مرز بود | اگر چند بیکار و بی‌ارز بود | |
| بقیصر سپارد همه یک بیک | ازین پس نوشته فرستیم و چک | |
| همان نیز دختر کزان مادرست | که پاکست وپیوسته‌ی قیصرست | |
| بهمداستان پدرخواستیم | بدین خواستن دل بیاراستیم | |
| هران کس که در بارگاه تواند | ازایران و اندر پناه تواند | |
| چوگستهم و شاپور و چون اندیان | چو خراد بر زین زتخم کیان | |
| چو لشکر فرستی بدیشان سپار | خرد یافته دختر نامدار | |
| بخویشی چنانم کنون باتو من | چو از پیش بود آن بزرگ انجمن |