| نخستین کیومرث با جمشید | کزو بود گیتی ببیم وامید | |
| دگر هرچ هستند ایرج نژاد | که آیین و فر فریدون نهاد | |
| بدین همنشان تا قباد بزرگ | که از داد او خویش بدمیش وگرگ | |
| همه کینه برداشتیم از میان | یکی گشت رومی و ایرانیان | |
| ز قیصر پذیرفتم آن دخترش | که از دختران باشد او افسرش | |
| ازین بر نگردم که گفتم یکی | ز کردار بسیار تا اندکی | |
| تو چیزی که گفتی درنگی مساز | که بودن درین شارستان شد دراز | |
| چو کرد این سخن‌ها برین گونه یاد | نوشته بخورشید خراد داد | |
| سپهبد چو باد اندر آمد زجای | باسپ کمیت اندر آورد پای | |
| همی‌تاخت تا پیش قیصر چوباد | سخنهای خسرو بدو کرد یاد | |
| چو قیصر ازان نامه بگسست بند | بدید آن سخنهای شاه بلند | |
| بفرمود تا هر که دانا بدند | به گفتارها بر توانا بدند | |
| به نزدیک قیصر شدند انجمن | بپرسید زیشان همه تن بتن | |
| که اکنون مر این را چه درمان کنیم | ابا شاه ایران چه پیمان کنیم | |
| بدین نامه ما بی‌بهانه شدیم | همی روم و ایران یگانه شدیم | |
| بزرگان فرزانه برخاستند | زبان را به پاسخ بیاراستند | |
| که ما کهترانیم و قیصر تویی | جهاندار با تخت و افسر تویی | |
| نگه کن کنون رای و فرمان تو راست | ز ما گر بخواهی تن و جان تو راست | |
| چو بشنید قیصر گرفت آفرین | بدان نامداران با رای و دین | |
| همی‌بود تاشمع گردان سپهر | دگرگونه ترشد به آیین و چهر |