| به افسون دل مردمان پاک شد | همه زهر گیرنده تریاک شد | |
| بدان برنهادم کزین درسخن | نگوید کس از روزگار کهن | |
| به چیزی که گویی تو فرمان کنم | روان را به پیمان گروگان کنم | |
| شما را زبان داد باید همان | که بر ما نباشد کسی بدگمان | |
| بگویی که تا من بوم شهریار | نگیرم چنین رنجها سست وخوار | |
| نخواهم من از رومیان باژ نیز | نه بفروشم این رنجها را بچیز | |
| دگر هرچ دارید زان مرز و بوم | از ایران کسی نسپرد مرز روم | |
| بدین آرزو نیز بیشی کنید | بسازید با ما و خویشی کنید | |
| شما را هر آنگه که کاری بود | وگر ناسزا کارزاری بود | |
| همه دوستدار و برادر شویم | بود نیز گاهی که کهتر شویم | |
| چو گردید زین شهر ما بی‌نیاز | به دل‌تان همه کینه آید فراز | |
| ز تور و ز سلم اندر آمد سخن | ازان بیهوده روزگار کهن | |
| یکی عهد باید کنون استوار | سزاوار مهری برو یادگار | |
| کزین باره از کین ایرج سخن | نرانیم و از روزگار کهن | |
| ازین پس یکی باشد ایران و روم | جدایی نجوییم زین مرز و بوم | |
| پس پرده‌ی ما یکی دخترست | که از مهتران برخرد بهترست | |
| بخواهید بر پاکی دین ما | چنانچون بود رسم و آیین ما | |
| بدان تا چو فرزند قیصر نژاد | بود کین ایرج نیارد بیاد | |
| از آشوب وز جنگ روی زمین | بیاساید و راه جوید بدین | |
| کنون چون بچشم خرد بنگری | مراین را بجز راستی نشمری |