| هم آنگه یکی نامه بنوشت زود | بران آفرین آفرین بر فزود | |
| که با موبد یکدل و پاک رای | ز دیم از بد و نیک ناباک رای | |
| ز هرگونه‌یی داستانها زدیم | بران رای پیشینه باز آمدیم | |
| کنون رای و گفتارها شد ببن | گشادم در گنجهای کهن | |
| به قسطنیه در فراوان سپاه | ندارم که دارند کشور نگاه | |
| سخنها ز هرگونه آراستیم | ز هر کشوری لشکری خواستیم | |
| یکایک چوآیند هم در زمان | فرستیم نزدیک تو بی گمان | |
| همه مولش و رای چندین زدن | برین نیشتر کام شیر آژدن | |
| ازان بد که کردارهای کهن | همی یاد کرد آنک داند سخن | |
| که هنگام شاپور شاه اردشیر | دل مرد برناشد از رنج سیر | |
| ز بس غارت و کشتن و تاختن | به بیداد برکینها ساختن | |
| کزو بگذری هرمز و کی قباد | که از داد یزدان نکردند یاد | |
| نیای تو آن شاه نوشین روان | که از داد او پیر سر شد جوان | |
| همه روم ازو شد سراسر خراب | چناچون که ایران ز افراسیاب | |
| ازین مرز ما سی و نه شارستان | از ایرانیان شد همه خارستان | |
| ز خون سران دشت شد آبگیر | زن و کودکانشان ببردند اسیر | |
| اگر مرد رومی به دل کین گرفت | نباید که آید تو را آن شگفت | |
| خود آزردنی نیست در دین ما | مبادا بدی کردن آیین ما | |
| ندیدیم چیزی که از راستی | همان دوری از کژی و کاستی | |
| ستمدیدگان را همه خواندم | وزین در فراوان سخن راندم |