| چنین داد پاسخ که گر زین سخن | که پیش آمد از روزگار کهن | |
| همی بر دل این یاد باید گرفت | همه رنجها باد باید گرفت | |
| گرفتیم و گشتیم زین مرز باز | شما را مبادا به ایران نیاز | |
| نگه کن کنون نا نیاکان ما | گزیده جهاندار و پاکان ما | |
| به بیداد کردند جنگ ار بداد | نگر تا ز پیران که دارد بیاد | |
| سزد گر بپرسد ز دانای روم | که این بد ز زاغ آمدست ار زبوم | |
| که هرکس که در رزم شد سرفراز | همی ز آفریننده شد بی‌نیاز | |
| نیاکان ما نامداران بدند | به گیتی درون کامگاران بدند | |
| نبرداشتند از کسی سرکشی | بلندی و تندی و بی‌دانشی | |
| کنون این سخنها نیارد بها | که باشد سراندر دم اژدها | |
| یکی سوی قیصر بر از من درود | بگویش که گفتار بی‌تار و پود | |
| بزرگان نیارند پیش خرد | به فرجام هم نیک و بد بگذرد | |
| ازین پس نه آرام جویم نه خواب | مگر برکشم دامن از تیره آب | |
| چو رومی نیابیم فریادرس | به نزدیک خاقان فرستیم کس | |
| سخن هرچ گفتم همه خیره شد | که آب روان از بنه تیره شد | |
| فرستادگانم چوآیند باز | بدین شارستان در نمانم دراز | |
| به ایرانیان گفت فرمان کنید | دل خویش را زین سخن مشکنید | |
| که یزدان پیروزگر یار ماست | جوانمردی و مردمی کارماست | |
| گرفت این سخن بردل خویش خوار | فرستاد نامه بدست تخوار | |
| برین گونه برنامه‌یی برنوشت | ز هرگونه‌یی اندر و خوب و زشت |